Op weg naar Gibraltar

Het strand van Barbate op de Costa de la Luz is wijds en de Atlantische golven zijn fors. Zeelelies tieren er weelderig en verzaaien zich in de duinen als onkruid.

La Zarzuela is er geen soep maar een dorp en dat is de aanzet van tien keer windmolens dan armtierig Vlaanderen er voorzien heeft tot 2020.

In Baelo Claudia wordt een Romeinse villa annex tonijnzouterijen opgegraven en gerestaureerd. De EU doet er een ferme duit in de zak en het bezoek is gratis voor alle EU-burgers. Anderen betalen anderhalve euro.

Het bezoek is sowieso meer dan de moeite waard!

De lopende duin van Punta Paloma overspoelt de baan.

Gibraltar is een miserie zoals ik me het gesplitste Berlijn altijd heb voorgesteld: controles en hekken met hoge afsluitingen maar zonder muur. De automaten in de parkeergarage aanvaarden euro's maar geven ponden terug en je gsm wordt een uur teruggezet. Op straat rijdt men rechts maar in de parkeergarage links. De winkels volgen echter de Spaanse uurroosters mits Engelse uren.

Er is een grot boven de berg.

De apen zijn er nog steeds agressief.

De tunnels staan nog vol nutteloze kanonnen

Sanlúcar de Barrameda

De grens tussen de provincies Cádiz en Sevilla wordt gevormd door de Rio Guadalquivir. Deze rivier maakte van Sevilla weleer de rijkste stad van Spanje. Sanlúcar de Barrameda ligt op de monding ervan.

Ik ging ervan uit dat ik behalve de afdronk ook de wijngaarden van de sherry moest kennen. Zij liggen op de witte kalksteenvlakten tussen Jerez en de Rio Guadalquivir. Vandaar...

Er worden ook nog veel olijven geteeld!

Sanlúcar is nogal doods behalve dan het centrum, waar alles markt is. Het opmerkelijkst zijn de markthallen waar verse vis, vlees en groenten ieder mens met enige culinaire ervaring in shock slaan. Het is onvoorstelbaar voor een noorderling dat dergelijk kwaliteitsvoedsel bestaat in al deze soorten; dat ze aangeboden worden op dergelijke markten! Ik zal nooit meer gelukkig zijn bij Delhaize of in de Colruyt, ook al is het steriel vers en lang houdbaar.

Er is blijkbaar een enorm aanbod van plaatselijke koekjes, verdeeld in de categorieën met en zonder amandelen. 

De gebouwen wil ik u besparen maar er is reclame voor de twee belangrijkste plaatselijk wijnen. Hier staat blijkbaar slechts één soort op.

Het zout der zeeën wordt hier, nabij Bonanza, vissershaven van Sanlúcar, van het water gescheiden om op onze wegen te strooien. Jammer van het werk.

By the way, ik heb gekookte en gemarineerde roggenkuit gegeten als tapa. Ik was de enige liefhebber om de "Huevas Alidadda" te nuttigen. Een dubbelzinnige en alarmerende foute naamgeving zo bleek later. Het bleken schijfjes Huevas Aliñadas te zijn, roggenkuit zo groot als varkensfilet en zalmkleurig dus en zeker niet van stieren.

Arcos de la Frontera

De siërra in het noorden van de provincie Cádiz is groen! Ook midden oktober, wanneer het in de vlakte nog 30° C is en op 700m 24°C. Al het water voor de komende jaren ligt er achter stuwmeren en heden is er voorraad tot 2017 maar alle regen blijft welkom.

Arcos de la Frontera, de vroegere grensstad met het Moorse koninkrijk Granada, is het startpunt van de route van de witte oude Moorse dorpen. We dachten er een paar te zien vandaag, het werd Arcos volledig en een paar van op afstand.

Arcos is ideaal om aan vetverbranding te doen en er zijn jammer genoeg ook voldoende lekkere tapas voorhanden om de reserves weer bij te vullen.

De grootste kerk is niet te bezichtigen. De San Pedro is waarschijnlijk te mooi om mee te wedijveren.

Er is een hoofdaltaar en er zijn negen andere, allemaal even barok. Jammer van de overdaad  maar wel overweldigend. Dit moet een enorme investering geweest zijn in opoffering, geld en macht voor zo'n kleine gemeente.

De vergezichten in de stekker zijn groots en de stuwmeren enorm.

Grote rust

Vandaag was't grote rust

Zowel de honger als het vuur geblust

Een flinke bries van over de oceaan

Verstrooide 't zand en schuurde in de ogen

Geen foto's dus vandaag 

Met een huurwagen zullen we morgen

Voorbij Cádiz voor de ontdekking zorgen

Witte dorpen

De streek boven Jerez en Sevilla is een nationaal park waarin witte dorpjes rustig soezen.

Ronda is middendoor gesneden door een diepe ravijn of liever: de hebzuchtige heersers langs de ene kant van de ravijn verdreven de handelaars naar de andere kant. Enkel een dure brug en een open beleid konden redding brengen.

In een ander dorp was het Spaanse kermis met toneeltjes en veel kramen als nagemaakte huizen en kroegen vol met drank (1€) en trapas (1,5€). We hebben ons best gedaan. Let op: het wit in de lucht is eerder rook dan wolken.