Op naar Port Hardy!

De reis doet denken aan een dagrit door de zweedse bossen ook al zaten we in Campbell River juist op 50 NB. Dit is één graad hoger dan de 49° NB of de ligging van het grootste deel van de grens met USA. Enkel aan de oceanen komt Canada dieper zuidwaarts. Ronse en de taalgrens liggen op 50°44" NB, dus een één breedtegraad hoger dan de Canadese zuidgrens. 49° is ter hoogte van Sebastopol op de Krim of de absolute zuidergrens van Rusland en Oekraïne.

Bij vertrek bezochten we de haven van Campbell River en onze obligate watervallen incluis de vetverbrandingsoefening. Het doel: de Elk Falls.

We verkenden de baan naar de veer, die 9 km van Port Hardy ligt.

In wanhoop gingen we naar Coal Harbor. Een eerlijk, werkzaam vissershaventje ten oosten van Port Hardy.

Morgen moeten we om halfzes op de kade staan om in te schepen om halfacht. We komen aan in Prince Rupert om half elf en er wordt morgen dus niet geblogd, denk ik toch....

Tot Campbell River halverwege Vancouvereiland.

PEen kleine 300km ver, uitvaarten inbegrepen, is het, van Victoria tot Campbell River. Hoewel de zee niet  veraf is zie je hem zelden.

Waar je wel aan de kust komt zoals in Ciwichan Bay, waan je je in Noorwegen

In Chemainus heeft de (Indiaanse) bevolking de crisis van de jaren 80 overwonnen door consequent de gevels te beschilderen om de toeristen te lokken. Een exponentieel kunstenaars-Kwaremont dus dat overleeft ipv wegkwijnt met zijn Quade Remonte.

Natuurlijk hoort er een watervalletje annex vetverbrandingstrap bij. Ditmaal werden het de Low Falls op de Little Quanticum River. De High Falls hield ik voor bekeken omdat ik niet te snel mag afvallen en de vetverbrandingen ook wil overleven.

Het Best Western Hotel in Campbell River beschikt blijkbaar over alles om de mens te vermaken en in goede gesteldheid te bewaren zoals zwembad, sauna, minigolf, pub, restaurant en uitstekende gratis WiFi.

Voor de rest geniet ik elke avond verder met mate van mijn fles Albert Premium Whisky, jammer genoeg tot dusver enkel in Canada te verkrijgen. En ja, onderweg was er ook een winery die van het gezellige klimaat op dit eiland profiteert.

Van Vancouver naar Victoria

De weg naar Victoria loopt over een veer van Tsawwassen naar Swarzbay. De overtocht duurt 100 minuten. We steken virtueel de grenzen met USA over om de afvaartkade te bereiken.

 

Wie de veer van 11 uur mist moet jammer genoeg 2uur wachten.... Zoals wij natuurlijk.

R

De kamers in Accent Inn in Victoria zien er Amerikaans uit maar we missen regelmatig een goede (oplos) koffie op de kamer, een frisse pint na een hete, droge rit en een goede whisky. 

Er is geen ijs maar in een koopcenter vind ik een goede Canadese Rey Whisky uit de streek: Alberta Premium. Niet uitzonderlijk maar wel buitengewoon zuiver en eerlijk.

Het centrum van Victoria wordt dan ook een late ontdekking.

Een rode stervende boom aan het Empresshotel doet me enkele ogenblikken honger en dorst vergeten. Hoewel het is eerder goesting na die hamburger met bacon op de veer. De dorst is wel echt.

Vancouver

Een Europese stad met Amerikaanse en Chinese allures, alsook een zweem San Francisco, dat is Vancouver.

De Chinese tuin van dokter Sun in Chinatown heeft veel weg van deze in Sanghai.

De stoomklok in Gastown is het moderne zinnebeeld van de wildwest samen met de nieuwe haven waar de cruiseschepen aanleggen. Een echte containerhaven is Vancouver nog zeker niet.

Er zijn wel verscheidene kleine en enkele enorme parken in en langs de rand van de stad zoals Lynn Canyon met een hangbrug over het ravijn.

Alles past in een authentiek regenwoud dat ik gebruikte als voorwendsel voor vetverbranding.

Vanuit het Stanleypark heeft Vancouver veel weg van Shangai.

Maar natuurlijk zijn er ook de autochtone indianen. Zij kregen de kans enkele totems te sculpturen als slogan in het Stanleypark. In de straten van de stad proberen er nog enkele eenzaten met wat houtkunst de frustratie weg te snijden. Maar zag ik de totem met de verschillende lichamen niet als hoofdthema in het Oslose beeldenpark? Wie was de eerste??

Nu herinner ik me het Vigilantenpark in Oslo!

Reizen van Brussel naar Vancouver is een hele onderneming.

Ook wie een tijdsverschil van 9 uur aankan wordt uiteindelijk onderuitgeslagen door een wachttijd van 6 uur in Montréal. Daar zijn geen foto's voor.

24 uur onderweg zijn is er teveel aan. Gelukkig wie enkele uren kan slapen tijdens de vlucht.

Tijdens de vlucht van 6700km naar Montréal werden we in de watten gelegd en dronken we zelfs lekkere wijn. De 3800 km naar Vancouver verliepen minder opwindend en bij de 5 uur vlucht werd slapen de reddende ingreep. Nu ben ik natuurlijk aan het bloggen om 4 uur in de morgen.

De Airbus 330 is wel een zeer aangenaam toestel om op te vliegen en de landingen zijn bijna verderzacht.